Rozdział 8

-Muszę zmienić opatrunek.
Potulnie przeszła obok niego,ale nie położyła się tylko usiadła na brzegu materaca. 
Ujął jej  szczupłe ramię i zaczął odwijać bandaż. Violetta odwróciła wzrok nie cierpiała widoku krwi. 
-Jak ma pan na imię?- spytała  żeby powiedzieć cokolwiek. Krępowało ją siedzenie w obcej sypialni z nieznajomym mężczyzną 
-Diego zwracaj się do mnie po imieniu tu nikt nie używa słowa ,,pan"
Kiwnęła głową
-Goi się ładnie- powiedział po chwili 
-Zmierzę ci tętno-  nałożył na nadgarstek dziewczyny mały pulsometr i czekał ze zmarszczonymi brwiami na wynik tętna.
-Tak jak myślałem. Niskie. Nie wstawaj zbyt gwałtownie bo możesz zemdleć. Po siedmiu dniach leżenia zachowaj...
-Siedmiu dniach?!- wpadła mu w słowo przerażona- Jestem tu siedem dni?!
-Owszem tydzień temu w nocy, kiedy zemdlałaś podałem ci przeciw bólowy opioid nie wiedząc że jesteś na niego uczulona. Doznałaś szoku anafilaktycznego i za padłaś w śpiączkę. Ledwo cię odratowałem.
-Mówisz to tak spokojnie, jak byś mówił o pogodzie- Violetta była wstrząśnięta jego spokojem. 
-Chociaż ranna dobrze się zasklepia- dokończył.
-Choć przez pierwszą dobę rzucałaś się jak w gorączce, aż musieliśmy cię związać...
Poczuła że zarz zemdleje. Była związana zdana na łaskę i niełaskę bandziorów, oni na pewno ją...
Zacisnęła powieki, czując łzy napływające do oczu.
-Nie bój się. Nikt tu nie wykorzystuje nieprzytomnych kobiet- powiedział kpiąco i gwałtownie otworzyła oczy i zapragnęła zamknąć je powtórnie, by nie widzieć tego którego właśnie wszedł do sypialni.
Szmaragdooki mężczyzna wprost z sennych koszmarów. Tego który ją porwał i ten który do niej strzelał (od. aut. przypomniała sobie kto do niej strzelał) 
-Jak się czujesz?- spytał podchodząc bliżej niej.
W panice cofnęła się w głąb łóżka.
-Mówiłem, że o swoje bezcenne dziedzictwo nie obawiać- powtórzył
Po czerwieniała
-S-Skąd pan wie?- zająknęła się z przerażenia.  
-O tym że jesteś dziewicą?Krwawiłaś, Diego cię zbadał...
-Krwawiłam z ramienia! Postrzelił mnie pan! Wystarczył odwinąć rękaw bluzki!
-Krwawiłaś z pochwy- sprostował i powiedział to chłodnym tonem,że zapragnęła się schować pod kołdrą.
-Dlatego musiał pan mi tam wciskać paluchy? Nie przyszło panu do głowy że mam... nie dokończyła bo spojrzenie które jej posłał mogło zabić. 
-Różne rzeczy przychodzą mi do głowy- powiedział wolno cedząc przez zęby każde słowo.
-Teraz  akurat zastanawiam się dlaczego ty jeszcze żyjesz.
Diego w tym momencie wstał i rzekł
-Zostawiam was na chwile samy, mam nadzieje że się nie pozabijacie- wyszedł posyłając Leonowi pełne przy gardy spojrzenie.
Ten nie poświęcając mu uwagi, mierzył wzrokiem skuloną po środku łóżka dziewczynę.
-Widzę że bardziej się martwisz o swoje dziewictwo nisz o życie. O te pierwsze możesz być spokojna nie jestem gwałcicielem, i Diego także nie. A do tego pokoju mają wstęp tylko ja i on pokój jest kodowany.
Po smutniała że jednak została porwana i zamknięta. Nie miała wątpliwości
że końcu nadejdzie taki dzień w którym on ją zabije. 
Patrzył na jej twarz i nie ukrywał że chce z niej wyczytać jej myśli. Nie wiedząc co robi usiadł koło niej i złapał ją za rękę. Ona trochę przestraszona, ręka jej drżała, a on ścisnął ją mocniej żeby jej udowodnić że jej nic nie zrobi i ucałował jej dłoń
-Nic ci nie zrobię. Nie skrzywdzę cię
Przytaknęła niepewnie. Nie ukrywała że był zdziwiona jego zachowaniem, ale on ją jakoś przyciągnął do siebie.
-Co robiłaś w tunelu?-spytał nagle, nadal trzymając jej dłoń. Ale ona po usłyszeniu tego pytania wyrwała rękę i odsunęła się od niego.
-Wracałam do domu. Proszę mi uwierzyć ja nic nie wiem.
Wstał gwałtownie i przeszył ją spojrzeniem.
-Zobaczymy- rzekł chłodnym tonem.
Nie wiedziała że może się tak zmieniać co chwile. Najpierw był miły, a teraz jakby mógł by ją zabił.
-Proszę pana! Czy ja mogę odejść? Nie pisnę nikomu ani słowa. Przyrzekam.
Po patrzył na nią chwile i rzekł...

Hej tu ja macie dłuższy jak chcieliście One shot pojawi się dopiero jutro nie dałam rady. Przepraszam.
Jeśli chce cię jutro rozdział i One shot musi się tu pojawić 
13 komentarzy= next